Ben de her zaman eskileri sevmişimdir. Onlar daha gerçek. Fotoğrafçının makinesinden çıkan sesi sevmesi gibi. Kimi bundan ötürü dijital makinelere sıcak bakmaz. Kimi de stüdyo sahibidir. Dijital, filmleri öldürünce fotoğraf stüdyolarının işleri de düşmüştür. Burda önemli olan kaybedilen kazançlar.

Konumuz kendi çapımızda zaman ayrımı yapmak yazı yazmak hakkında. Fotoğraf makinesinden, daktiloya dönelim. Elbette daha otantik. Yazarın o tıktıktık tuş seslerini sevdiğine kimsenin şüphesi yok. Bu' günlerde belki bir kaç tane daktilo kullanan yazar vardır. Geri kalanları şov yapmak, entelektüel görünme çabasındadır. Satış politikasıyla alakalıdır. Ben hayatımda hiç daktilo kullanmadım. Kullanmayı çok isterim, merak ediyorum. Yine de zamana ayak uydurmaz isek kendisi götümüze kaçabilir. Eminim ki daktilonun havası bir başka, hatta belki kokusu bile vardır ama ben o kağıtları sürekli hizalamakla uğraşacağıma inanmıyorum. Tamam ben bir yazar değilim ama yazarlar okurları için yazıyor. Ben de bir okur olarak onlara değerli yorumlar yapıyorum. Bir yazar istediği parayı kazanmaya başlamadıysa hala yorumlara değer veriyordur demektir. Günümüzde hala 17. yüzyıl filozofları gibi 'uydurma'lar yapan yazarlar var. Daktiloyu da hala kullanan yazarlar var. Bana inandırıcı gelmiyor, Kişisel gelişim zırvalıklarından bi farkı yokmuş gibi geliyor daktiloda yazdığını belli etmeye çalışan yazarların. Bazılarımız var elbet, doğrular içinde yalana inan. Biz de kendi bakış açımızla aynı boku yiyoruz, Elimizde beyaz kupada ki kahvemiz ve renkli dizüstü bilgisayarımızı alıp, şehrin göbeğinde trafik gürültüsünü dinlerken, o dar balkonda ayaklarımızı uzatıp yazmayı seviyoruz.

-Ekin, pembe Apple'lan. İlham kaynağı resmen tipe bak.

-Yerim lan ben bunu.