Bizim evin mutfağındaydı ilk zamanlar
Bir zamanlar güvenirdim.
Bir şeye sahip birilerine, benlere,
Duyardım. Ben ve ben, biz. Ben, ben ve ben. Aynı gözler, ayrı açılar.
Ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben ben
Ve bir çoğu öldü, mutfakta bir çoğu öldü. Bi'kaç tane daha ben var.
En sevdiğim ise, yalnız 'kalabilen' ve çıldırabilen ben.
Aynı şeylere gülüp, ayrı şeyleri söyleyen.
Yine ben, hiç söz vermediğini farkedince sevinen ben.
Benlerden biri hiç bir zaman söz vermedi, kendine bile.
Bana bile. Bu geminin nereye gittiğini merak etmeyen yolculara hayran,
Hayvan ben. İçgüdüsel, çirkin ben. Komik ben, saçma ben.
Boklar yiyip, sonra utanan ben. İstediğim gerçekten;
Yalnız 'Kalabilen' ve çıldırabilen ben. Sorun etmeyen, vur.
İsmi, soyadı da alfabenin onbirinci harfi ile başlıyor,
Öyle kolay severim ki, bokunu çıkartırım bu işin.
O yüzden, sevmiyorum. Birini seviyorum korkmadan,
O da yalnız kalmayı başarabilen, ender ben.
Arif olanlar değil, beni tanıyan da değil.
Benim tahmin ettiğim kişiler anlar.
MFÖ'nün her şarkısı güzel olsa keşke
O zaman daha mutlu olurdum 'Şu an'
An, Kötüye iyi gerekiyor mu ?
Deliye akıllı. Ben ve ben,
Birimiz akıllı değil, birimiz deli.