O en sevdiklerim olan beyaz çizgilerin üzerinden geçiyoruz.
Avrupalının 'Sunset' dediği şeyi izliyoruz, onu görüyoruz sahil yolunun ufuğunda.
Arka koltuğa geçip uyumasını söyledim, 'istediğim en son şey bu.' dedi, gülümseyerek.
'Neden, daha çok yolumuz var.' dedim, 'Keşke daha da uzun olsa' dedi.
Başımla onayladım, 'Zaten uykudayız' dedi. Rüya dedim, 'Gözlerimizi kapatmamıza gerek yok' dedi.
Müziğin sesini biraz daha açtım, 'The Weepies'..Biraz daha yavaşladım, Yavaşça ilerliyorum.
Umrumda değil..Gideceğimiz yerde yenilerini bulacağımızı bilmesem ona söyleceğim sadece,
"Şarj aleti yok, telefon yok, para sadece yemek yemek için, gördüğümüz her tesiste. Umrumda değil." olurdu.
Biraz daha yavaşladım, 'teşekkür ederim' dedi. 'Meleklerin nazik olduğunu biliyorum, kanıtlamana gerek yok.' dedim.
-Seninle mutluyum.
-Bu yolda mutlusun.
-Umrumda değil.
-Benim de...